Wala lang

Hindi ko alam kung pano ko i-e-express kung ano mang nararamdaman ko ngayon..
Hindi pa rin ba ako "get over" sa mga pangyayari?
Oh well.. sabi nga nila.. "bahala na sila" at "hayaan na lang sila"
Kung "sila" nga eh hindi apektado, ako pa kayang ginalit nila..

Pero hindi ko masisisi ang sarili ko kung bakit ako nagkakaganito.
Hindi kasi ako ung tipo ng taong inaakala nyo.

Ang sakit kasing isipin na na-judged agad ako ng hindi ako kinikilala at nagkakaganon "sila" ng hindi man lang nila nalalaman kung anong pangyayari, ng hindi man lang nila nararamdaman kung anong nararamdaman ko.

Anywayz, sabi ko nga sa mga surveys ko, di ako papaapekto sa kanila.
"They treated me as if Im not existing, eh di let's treat them the way they treated me..."
Hindi nila ako kawalan, so, di ko rin sila kawalan. I've done my part, so i guess nasa sa kanila na ung next step...

Flash Back

Nabuhay ang dugo ko sa katawan ng maramdaman kong basa ang sahig ng aming kwarto at lubog ang mga paa ko sa tubig... Napasigaw ako sa kadahilanang mutikan na akong madulas...

Dali - dali tumayo ang aking asawa at nagtanong ng "Sinong naglalaba???!!!" At sunod sunod na pangyayari na ang naganap...

Sa aking pagkakainip... sinimulan kong ihawalay ang mga damit labahin ng ayon sa kanilang kulay... Kinuha ang mga itim at isa isa itong binasa...

Habang ako'y nagkukusot... may ilang taong pumasok sa aking isipan. Hindi ko malaman kung paano nagsimulang "sila'y" aking isipin pero natitiyak kong may nagtrigger sa aking isipan para sila'y aking kamustahin...

Kamusta na kaya ang babaeng aking tinulungan? Huling balita ko'y nasa Qatar na sya... Kamusta naman kaya ang relasyon nya sa pamilya nya? Tila wala na yata syang balak bumalik sa lugar kung saan sya ay nagsimula...

Eh ang mga taong una kong nakasama noong ako'y baguhan pa sa lugar ng Dubai... kamusta na kaya sila? Oh well... ilang araw ko na rin silang nakikita sa simbahan... pero wala akong lakas ng loob na kausapin sila sa kadahilanang umiiral ang aking "pride".. mali ko mang sabihing ipinagsa-KANYA ko na ang lahat... pero talagang di ko kayang ako ang mangungunang mangusap sa kanila. Di nga nila ako kinikibo so bakit ko rin naman sila kikibuin? Ah... marahil mas masaya silang di nila ako kausapin o di kaya'y hiya nilang ako'y kanilang pansinin dahil sa kalokohan o kasalanan nilang nagawa sa akin. Pero ang totoo nito... kausapin lang nila ako, kakausapin ko rin naman sila.. di ko na babalikan ang pangyayari na dinulot ng nakaraan.

Hay... eh sya kaya... kamusta na kaya sya? Ilang mensahe na ang aking pinadala ngunit wala pa ring sagot mula sa kanya.. tingin ko... ok naman sya... kita ko naman sa mga litratong ina-upload nya... Siguro, kaya ganon.. katulad din "nila", mas masaya siyang di akong nag-eexist sa buhay nya... Anyways, dahil masaya naman sya ngayon, dko na "muling" guguluhin ang nanahimik nyang mundo...

Minsan sa buhay ng tao, may pagkakataong minsan, binabalikan natin ang nakaraan, lalo na kung ang nakaraan na yon ay may mga masasayang pangyayaring pinagsaluhan... Nakakatuwang isipin na minsan sa buhay mo, dumating ang mga taong bumahagi ng sayang nararamdaman mo, ng lungkot at unos na pinagdaanan mo, di man nagtagal, sigurado namang pinahalagahan mo... Ngunit nakakalungkot din isiping ang mga taong bumahagi sa nakaraan mo eh ngayon eh wala na sayo...

Pasko sa Piling Nila..

Bagamat sobrang namimiss ko na ang Pamilya ko sa Pilipinas, masasabi ko pa ring "blessed" ako sa mga taong kasama kong magdiriwang ng pasko... Kahit malayo ako sa Pamilya ko, sa piling "nila" eh masasabi kong "AT HOME AKO DITO"...

Ilang taon na rin ang inilagi ko sa lugar na ito, pero sa piling lang nila ko naramadaman na masaya ako.. Marahil, mas maayos ang buhay ko ngayon kumpara noon... at alam kong walang luhang lalabas sa aking mga mata.. Kung meron man, marahil dahil sa sayang aking mararamdaman..

Kailan lang, nasabi sa akin ng aking kaibigan, isang malaking transformation daw ang aking sarili.. o well, isang bagsak sa iyo kaibigan dahil akin itong sinasang-ayunan.. dahil alam kong wala akong proproblemahin kundi kung paano ako papayat ulit.. hehehe...

Seryoso... Nagpapasalamat akong ipagdiriwang ko ang pasko kong kasama ko kayo.. Di ko na kayo iisa-isahin baka kasi may makalimutan ako, eh magtampo pa sa akin.. basta, nilu-look forward ko ang masayang pasko nating lahat...

Pasko na naman..

Pumasok na ang buwan ng Disyembre at ang simoy ng pasko ay akin ng nararamdaman. Kung nasa Pilipinas lang ako, haha! Malamang nito'y abala na ako sa pag-iisip kung anong aking ipangreregalo sa aking mga inaanak, pinsan, kamag-anak at syempre, pede bang mawala ang mga taong mahal ko sa buhay??? Syempre hindi di ba?! Ang Mommy at Daddy ko, mga kapatid ko at anak ko...

Sa panahong ito, kinukulit ko na ang aking Ninang at si Mommy na mag-set ng araw papunta ng divisoria para makapamili ng ipangreregalo.. pero madalas nito, lagi na lang plano ang nangyayari kaya ang bagsak, Metropolis na lang o kaya Filinvest..

Kasabay sa mga pagplalanong ito eh ang pagplaplano naming magpipinsang pumunta ng Star City... Eto rin ung panahon na kukulitin namin si Daddy na sumama sa amin, at panahon na susuhulan ko ang Daddy ng kung ano ano para lang sumama sa amin.. Si Mommy.. lagi namang susunod na lang un pero syempre, hahayaan ba ng Daddy ang Mommy??? Kahit magka-traffic traffic ang Daddy, susunduin at susunduin pa rin ng Daddy ang Mommy sa trabaho.

Inaabangan ko rin ang Simbang Gabi na kahit maraming sagabal para hindi ko makumpleto ang pagsisimba ay nagpupumilit pa rin akong buuin ito! December 15 pa lang eh ngarag na ako kung sino ang yayakagin kong magsibang gabi.. Dahil sa hirap akong mangpilit ng kasama, susuhulan ko ang mga kapatid ko para lang pumayag sila..

Ano pa bang i-eexpect mo matapos magsimba, eh di ang makikipaggitgitan sa mga tao para lang makabili ng "puto bungbong" at "bibingka" para pasalubong kay Mommy, at mainit na pandesal para kay Daddy.. At dahil nanuhol ako, idadaan ko ngayon ang mga kapatid ko sa Jollibee o kaya McDo kung saan ibibili ko sila ng almusal.

Pagpasok ng abente... Dito ko na yayayain ang mga kapatid ko na mamimili kami ng pamasko nila.. na kung saan, akala nila, un na ang regalo ko sa kanila.. pero syempre, pede ba namang wala silang mabuksan galing sa akin pag dating pasko, syempre meron noh! Ako lang naman ang laging walang binubuksan na regalo eh.. meron man eh para na sa baby ko un! Joke! Syempre, mahal ako ng mga kapatid ko at ng parents ko, kaya kahit papaano eh may mabubuksan ako...

Pagdating ng bisperas ng pasko, magpupuntahan na kaming mag-anak sa bahay ng mga tiyahin ko sa Alabang at doon ipagdiriwang ang pasko..

Hay.. sobrang namimiss ko ang panahon ng pasko na kapiling ko ang mga mahal ko sa buhay..

Sabagay, kahit naman malayo ako, still, in spirit, magkakasama pa rin kami and soon, by next year, isa-isa ko silang makakasama sa araw ng pasko, at anak ko, kada pasko, makakasama ko na rin sya dito..

Sabi nila..

Sabi nila, kung mahal mo ang isang tao, pakawalan mo ito.. Kung bumalik man ito sayo, ibig sabihin sya ay para talaga sayo..
Sabi nila, tunay na kaibigan, di ka iiwan sa ere.. Dadamayan ka’t susuportahan sa kahit na anong meron ka.
Sabi nila, lahat ng bagay may dahilan.. Lahat ng katanungan eh may kasagutan..
At sabi nila, mahalin mo ang mga taong galit sayo..

Pero bakit ganon, may “contradiction”?

Pano mo mamahalin ang isang taong bumalik sayo kung may mahal ka ng iba?
Bakit may mga tunay na kaibigan na dinadamayan ka’t sinusuportahan pero nilalaglag ka rin naman kapag nakatalikod ka..
Kung may kasagutan ang lahat, bakit may mga tanong pa ring naitatanong??
At pano mo mamahalin ang taong galit sayo eh galit nga sila sayo.

Simpleng bagay.. masyado nating ginagawang kumplikado..
Hindi naman mahirap mamuhay ng simple di ba?

Kung binalikan ka ng taong minahal mo sa maling panahon, isa lang ibig sabihin non.. Sinusubukan lang ulit ng Panginoon ang pagmamahal mo sa taong mahal mo sa kasalukuyan.. Doon mo malalaman kung mahal mo nga ba ang kasalukuyan mo o “fall back” mo lang ito.

Sa mga kaibigan mong nandon sila para damayan ka’t suportohan pero nilalaglag ka, hay.. di sila tunay na kaibigan.. Yung iba, kunwari “concern” sila pero ang totoo.. Oo, concern nga sila, concern sila kung anong chismis sa buhay mo para maichismis naman nila sa iba.

Kaya may mga katanungan pa, kasi di naman lahat ng tao alam ang kasagutan.. Dahil maaaring may alam ako na hindi mo alam at may alam ka na hindi ko alam kaya may nagtatanong.

Sinasabi lang naman nilang mahalin mo ang mga kaaway mo para maintindihan mo sila. Ano bang mapapala mo kung papatulan mo ang kaaway mo? Wala rin naman di ba, magkakasala ka pa.. so, much better kung mahalin mo na lang sila.. di ka pa magkakaron ng kasalanan kasi inintindi mo na sila (dahil ikaw ang nakakaintidi), minahal mo pa sila.. Malay mo dahil sa pagmamahal mong un sa kanila, mabago ang ugali nila. Ang dating kaaway mo noon eh ngayon eh kaibigan mo na.

Ang Pagdating

Sa wakas! Dumating na rin ang pinakahihintay kong asawa mula sa bansa ng Chile at Brazil.. Syempre bukod sa miss na miss ko sya, nakabukas ang aking dalawang palad para sa pasalubong na mula sa kanya..

Ang Hikaw.. nasa airport pa lang si G nang sabihin nya sa aking “HIKAW” ang pasalubong nya sa akin, pero sa kasamaang palad, bukas ang kanyang bag kaya ito’y nahulog pero wag daw akong magtampo dahil may Havayanas naman daw ako mula sa Brazil (Ang Sandwich mula sa LPG Talk no. 4).

Ang Havayanas.. dahil nga nahulog ang hikaw, pilit na pinagmamalaki ng aking asawang si Danilo ang Havayanas na binili nya mula sa Brazil. Kaya pagdating sa bahay, super pakita sya ng Havayanas.. Dumilim ang paningin ko sa kanya lalo dahil ang Havayanas na ibibigay nya sa akin ay sa pag-angat pa lang nya ay alam ko nang para lang ito sa paa ng anak-ate kong si Gina Pie!!! Pinagpilitan pa rin ni G na sukat daw ang Havayanas ko sa aking paa, kaya sige, para ipakitang nagkamali sya, isukat natin.. at Viola! Tama ang aking hinala! Hindi kasya sa aking paa ang Havayanas at para ito sa paa ni anak-ate Gina na sinukat nya rin nung gabing un at hustong husto sa kanyang paa. Binato ko sa kanya ang Havayanas, sabay sabi ng “ako ba talaga ang binilhan mo ng tsinelas o ibang babae..”

Ung totoo.. dismayado ako sa uwi ng asawa kong iyon.. pero may pangatlong hirit pa si Danilo sa akin.. Ang Singsing.. Pinakita nya sa akin ang 3 singsing at ang isa doon ay para sa akin. Sa pagkakatong ito, sukat na ito sa aking daliri pero ang tanong ko.. “Bakit 3 ang singsing na binili nya?” Aba, ang isagot ba naman sa akin, “Doon sa Driver na nagtuturo ko ibibigay ung isa..” Ayos! Masagot ko nga ng “Bakit Boyfriend mo?!?!”

Kinabukasan.. habang nag-aalmusal ang akiing asawa, walang kabog abog kong tinanong ang “May babae ka ba? Sabihin mo lang..” Eto ang sagot nya.. ”Para kang sira! Ano bang tanong yan?! Syempre wala! Aning ka talaga..”

Matapos ang tagpong un, nagkaron kami ng sari-sariling mundo. Syempre, malay ko ba sa mundo nya sa opisina kung anong kaganapan don, basta ako ang mundo ko sa opisina, alam ko..

Naglalakad ako papunta sa kitchen ng opisina namin ng may tumunog.. Yung singsing na binigay sa akin, nahulog! Natawa ako dahil un na nga lang ang kaisa-isang “akala” kong matinong ipinasalubong sa akin ng asawa ko eh hindi pa rin pala.

Kaya pagkakita naming dalawang mag-asawa, isinoli ko agad sa kanya ang singsing na hati sa dalawa sabay banat ng “O sige bigay mo na sa boyfriend mo ung singsing fake naman pala! Nababasag!” Sabay tawa ng malakas na may halong pang-aasar.

Syempre, ang lahat ng pangyayari at nasabi ay pawang mga asaran at katuwaan lang sa mga pasalubong daladala sa akin ng aking asawa. Part of the story.. OO kahit papaano gusto ko ring mapasalubungan ng material na pasalubong, sino ba naman ang ayaw di ba? Pero ang PINAKAMAHALAGANG pasalubong sa akin ng asawa ako ay ang sarili nya. Kahit isang linggo lang nawala ang asawa ko, ay mahirap na sitwasyon na sa akin yun.

Kaya Babi.. kahit sangkatutak na palpak na pasalubong pa ang ibigay mo sa akin mula sa mga lugar na iyong pinanggalingan, ok lang sa akin.. ang mahalaga, nakabalik ka ng maayos at malakas.

Mahal na mahal kita Babi Ko!!! Mwahugz! =)

*** Ung pictures.. to follow na lang... =D

Kadugtong ng kanyang hinaing ay Tanong

Maidugtong ko lang.. Kung si Kaibigan ay napapagod na, ako rin napapagod na sa mga daing at hinaing ng mga taong wala namang ginawa kundi ang punan ang ibang tao.

Tanong ko lang, bakit ba hindi nila tingnan ung mga positive side ng buhay nila? Bakit kailangan nilang i-relate sa mga kaganapan na nangyayari sa ibang tao kung anong nangyayari sa kanila? Bakit kailangang isisi sa iba ung mga bagay na malinaw na sila naman ang nagkamali? Hay.. ang buhay talaga! Parang Life..

Sabi ko nga sa isa ko pang kaibigan, di ko naman kasalanan kung mas pinili nila ang ganong buhay. Di ko rin naman kasalanan kung bakit hindi sila masaya sa buhay na sila naman ang pumili. At di ko rin naman kasalanan kung nag-eenjoy ako sa mga bagay na meron ako ngayon at sila, hindi..

May mga choices tayo.. Kung choice mo ang manahimik at magmukmok buong araw, at naging choice ko ang umalis at i-enjoy ang buhay ko sa labas, choice mo yan pero wag kang dadaaing sa akin walang nangyari maganda sa buhay mo.

Choice mong sumimangot ng walang dahilan, fine.. pero wag kang magtatanong kung bakit nangingilag ang mga taong nasa paligid mo..

At kung choice mong sumama sa akin at maglibot, sabay ika’y napagod.. huh! Di kita pinilit choice mo yan kaya wag kang magrereklamong masyadong busy ang schedule ko..

Simple lang ang gusto kong iparating sa blog kong ito.. Tayo ang kumokontrol sa buhay natin.. Ano’t ano man ang maging choice natin, planado na yan.. May nakatakdang plano na para jan.. May nakatakdang pangyayari sa mga choices na gagawin natin.

Kaya kung ako ikaw, pipili ako ng mga bagay na alam kong di ko pagsisimulan ng anong klaseng hinaing.

Ang Responsibilidad ni Inday

Tumagal ako ng 3 taon sa trabaho kong ito nang madalas akong nagrereklamo dahil sa mga kasama ko trabaho, pero kapag ang trabaho ko at ang responsibilidad ko mismo, di ko naman natatandaang idinaing ko ito sa mga kaibigan ko.

Nung malaman nga ng iba ko pang kaibigan ang pagreresign na ginawa ko, eto ang mga kalimitang sinabi nila “Si Dan lang pala ang makakapagpatigil sayong magtrabaho sa Redha Al Ansari” dahil alam nila kung anong hirap at pagod meron ako sa kompanya kong ito.

Pero ganon pa man, di ko naman nakalimutan ang responsibilidad ko sa mundo. Im sure, “kahit papaano”, nagagawa ko naman ang mga responsibilidad kong bilang asawa, ina, anak, kapatid, kaibigan, at alagad ni Ama.

Tinanggap ko ang alok ni G nung yayain nya akong magpakasal at kasama don ang pagtanggap ng responsibilidad ko bilang “may bahay”. Kaya nang makasal, kahit pagod galing sa trabaho, kailangan ko pa ring kumilos at gawin ang tinanggap ko responsibilidad. Napagsisilbihan ko ang asawa ko, nagagawa ko naman ang mga dapat kong gawin bilang asawa nang may ngiti at sayang na nanalantay sa aking buong katawan.

Gayun pa man, kahit ako’y kasal na, di ko pa rin nakakalimutan ang responsibilidad ko bilang Anak.

Wala naman kaming usapan ni Dan na kapag kinasal kami ay parehas na naming tatalikuran ang aming mga pamilya, bagkus, kasama pa rin sa plano ang pagtulong namin sa mga kapatid at magulang namin, di man gaya ng dati ang aming pagtulong, sigurado naman kaming di namin pababayaan ang mga pamilya namin na syang aming nakalakihan, kinilala’t gumabay sa amin.

Bukod sa bwan bwan na sustento, malayo man ako sa anak ko, sinisigurado kong palagi akong tumatawag sa kanya, madalas pa sa inaakala ng iba.. Kahit na ba kulit na kulit sa akin ang anak ko at kahit kung tumawag ako eh madalas eh may sumpong, ok lang, dahil ang mahalaga sa akin ay ang ipadama sa kanya ang aking presensya at malamang malayo man ako ay andito akong “Mommy” nya.

Sabi nila, ang tunay na kaibigan ay sinasabi kung anong pagkakamali ng kanyang kaibigan. Nagsasabi kung anong nararamdaman nya at nagpapayo ng mga bagay na tama na kahit alam nyang makakasakit sa kanyang kaibigan ay sasabihin pa rin nya ito.

Tama.. kaya lang minsan, dahil sa kakilala na natin ang ating kaibigan, alam natin kung pano at ano ang mga bagay na makakasakit at ikakasakit sa kanila. Pero gaya ng nasabi ko, kailangan mo ring ituwid kung anong tama, kung anong nararapat.

Mangyaring marami sa aking mga kaibigan ang nagsasabing ang sungit ko.. Hindi dahil sa napagtritripan ko sila, kundi dahil mali sila. Actually, depende kasi sa tao kung paano mo i-aapproach ang mga bagay bagay na naririnig mo. Hindi na kasi tayo mga bata para umupo sa isang tabi at mag-usap. Kung kaya naman nating ituwid ang mali, eh di ituwid natin agad. Huwag na nating hintaying mapuno tayo at saka natin pagsasabihan. Ngayon, kung mamasamain nila ang mga bagay na sinasabi ko, wala naman akong magagawa eh.. di ko man nasabi sa kanila sa sobrang mahinahon na salita (na parang ang kausap ko ay isang bata), mahalaga, naiparating ko sa kanila kung anong nararapat.

January, 2007.. isang mahalagang pagdedesisyon ang kinailangan kong bitawan, pero dahil na rin sa kagustuhan kong manilbihan sa KANYA, kinulit at tinanggap ko ang responsibilidad ko bilang alagad ni Ama.

Kasama ng pagtanggap ko bilang facilitator ng SFC Dubai – Batch 26 ay ang mga responsibilidad ko bilang Miyembro, Lider at Alagad ni Ama.

Alam kong nakakapagod ang mga sunod sunod na aktibidades ng SFC pero madalas, di ko pinagsisisihan ang mga natatakdang activities dahil doon ako kumukuha ng lakas at doon ko na-ililift up sa mga pagkakataong iyon ang mga hinaing ko sa buhay.

Ang pagdalo ng mga Teachings ay isa sa mga nakakapagpabago ng pananaw ko sa mundo. Sa aminin man natin o hindi , di lahat ng speakers ay may kakayanang maka-engganyo nang tagapakinig pero bilang Lider at Miyembero ng SFC, responsibilidad nating tugunan ang kanilang mga panawagan.

Sa Household.. Alam ko noong ako’y isang di hamak na miyembero pa lamang at di pa nalalaman ang kahulugan ng “responsibilidad”, naging pasaway ako, pero ngayon isang Household Leader na rin ako, kahit sobrang pagod na ako, kailangan ko pa ring umattend ng Household, hindi lang dahil responsibilidad ko ito, kundi, dito lang rin ako nagkakaron ng tahimik na pananampalataya, tahimik at kumpletong pananampalataya.

Ngayon, di ko man matugunan ang ibang panawagan ng SFC, iyon ay may sarili na akong dahilan..

Tatawid na ako sa panibagong yugto ng buhay ko at panibagong pahina ng SFC, bilang CFC Member, at dahil dito, ilan sa mga SFC activities ay akin nang iiwanan.. pero ang responsibilidad ko bilang SFC Active Member and Lider eh mas pagtitibayin ko pa bilang CFC Activer Member.

Sana, kung ano mang responsibilidad ang nakikita ko ay makita rin ng ibang tao. Sana, makita rin nila kung anong nakikita “namin” sa twing nagagampanan namin ang responsibilidad namin sa kahit ano mang aspeto.

“Pagod na rin ako”

Pansamantala ko munang inihinto ang aking trabaho sapagkat kating kati na ang aking mga daliri sa pagtipa.

Ilang araw na rin ang nakakaraan nang magsalita sa akin si kaibigan na “pagod” na syang makinig sa mga hinaing ng iba.. Nagawa ko pa syang biruin ng ganito “Ganon?!? Sige di na ako magsasabi sayo..” pero si Kaibigan pala’y seryoso ng nagkwekwento.

Lumipas ang ilang araw, at ang nararamdaman ni Kaibigan ay naramdaman ko rin.. “Napapagod na rin akong makinig sa hinaing nang ibang tao..”

Gaya ni Kaibigan, ok lang namang makinig at mag-advise sa mga taong nagsasabi ng kanilang hinaing, pero ang makinig ng paulit ulit at mag-advise ng paulit ulit, haaayyy.. talagang nakakapagod na! Kahit na ba sabihin na nating “at the end of the day, tayo pa rin ang masusunod” pero hallerrrr.. “sana” pagdumaing naman ulit, not same story ulit.. dugo na tenga ko eh.. at di rin naman nababago ang advise ko..

Un ang kaibahan namin ni Kaibigan.. Si Kaibigan, kaya nyang kontrolin ang mga sasabihin nya sa mga taong lumalapit sa kanya.. kapag nangatwiran, at nagpaliwanag ulit si kaibigan, at nangatwiran ulit, di na sya magpapaliwanag.. Pero ako, maririnig mo sa akin ung mga bagay na ayaw mong marinig kasi un ung totoo.. Madalas, namimis-interpret ng ibang tao ang advise ko.. pero para sa akin, un ang opinion ko, at kung ako ang nasa kalagayan mo, un ang gagawin ko.

Pasensya na sa mga taong naging biktima ng pagiging prangka ko. May pagkakataon kasing kailangan mo ring manuplang nang matauhan naman.

2nd Day..

Nakalipas na ang isang gabi.. Sa pagod ko, madali akong nakatulog at iilang oras lang ang nilagi sa aking isip para mag-isip at makapag-sentimyento.

Salamat sa aking nag-kre-crave na kaibigan (itago na lang natin sa pangalang Lei). Kumain kami sa shabu shabu, nilakad ang pagkahaba habang daanan ng Creek Side Road hanggang sa aming tahanan. Todo bonding ang ginawa namin..

Salamat din sa aking mga anak na sina Ronnie at Emil.. Napasaya nyo ang inyong ina in your own little ways. Kay Ronnie na dahil sa kaantukan eh kung ano ano na ang tinutuklas sa sarili.. at kay Emil na patuloy sa pagsira ng celfone ko maikabit lang ang housing ng celfone ko. Salamat sa inyo..

Salamat din pala sa dalawang taong nakapagpaandar ng bapor ng mabilis kahit di pa ako bayad, kuya ed at russel, dahil sa inyo, nagkaron kami ng konting bagay para magtawanan. Hehehe..

Sa inyong lahat, maraming maraming salamat sa paglibang sa akin habang wala ang aking butihing asawa.

At gaya ng nasasaad sa pamagat ng aking blog, ngayon ay ikalawang araw na ng pagkawalay sa akin ng aking asawa at kaninang umaga, kadarating lang ni G sa Brazil (alas sais y media - oras dito sa lugar na kinalulugaran ko). Mahigit tatlong minuto rin ang aming pag-uusap.. matagal tagal na un kumpara sa mga pagtawag nya sa akin noong naandito pa sya.

Masayang malungkot ang boses ng asawa ko.. Masaya dahil “finally” after fourteen hours na nasa ere sila plus one and half hours eh nakarating din sila sa accommodation nila.

Naramdaman ko ang pagod ng asawa ko sa byahe ngunit kahit pagod, may sigla pa rin sa kanyang mga tinig (marahil nakausap nya kasi ang pinakamamahal at pinakagagandang babae sa buhay nya.. syempre sino pa, kundi ako un at wala ng iba! Wag nang umangal pa! Blog ko ‘to!).

Naramdaman ko rin ang lungkot na kanyang dala dala dahil sa muling pagkakataon, magkalayo na naman kaming dalawa. Kung pede nya lang akong isama sa lugar na kinalulugaran nya bakit hindi, di ba? Pero dahil trabaho un at may trabaho din ako dito, di pedeng mangyari ang gusto namin.

Ngayon.. Lilipas na naman ang araw ko ng hindi ko sya maaalala dahil sa mga trabahong nakakalat sa lamesa ko.. PERO mamayang gabi, hindi ko na naman alam ang gagawin ko para libangin ang aking sarili.

Sana, anjan pa rin sila.. Ang “ADIK” na si Lilai, “ANING” na Ronnie, “BALIW” na Emil para libangin at patawanin ako.. gayun din ang pinsan kong “ABNOY” na kagabi eh seryosong nanonood ng Animal Planet at ang dalawang “BAPOR” na sina kuya ed at russel.

Sana, mapagod ulit ako para wala ng pagkakataon ang aking pagkalumbay na lumugar sa aking isipan.

My Intelligent Angel

Iilan lang ito sa mga cute na sagot ng 5 year old kong anak, sa akin at sa mommy ko.. sama na rin natin ung sa kapatid ko =D

Singular - Plural
Ilang bwan na rin ang nakakalipas nang turuan ng kapatid kong si Jologs si Pamsie ng Singular – Plural. Minsang naglakad sila Mommy (kasama ang buong pamilya, syempre, maliban sa akin), nakakita si Pamsie ng kabayo.

Pamsie: Ai! Horse! Madaming madaming horse.. Di ba Lola, pag madaming horse, tawag sa kanila horse?
Lola Mommy: Hindi. Pagmadaming horse, horses ang tawag sa kanila.
Pamsie: Hindi Lola. Horse lang.
Lola Mommy: Horses.
Pamsie: Eh bakit ang dog pagmadami, dogs at saka ung cat pagmadami, cats? Kaya dapat ung horse pagmadami horse, pag-isa lang hor lang tawag sa kanya.


****************

Nag-tuturuan ang dalawang magtito tungkol sa assignment ni Pamsie, nang biglang magtanong si Pamsie sa kanyang tito.

Pamsie: Tito Arjie, anong tawag sa katawan kapag madami?
Tito Arjie: “Mga” katawan.
Pamsie: Mali!
Tito Arjie: Ano, katawans?
Pamsie: Ai si Tito nagpapatawa..
Tito Arjie: Eh ano nga?
Pamsie: Eh di Kata-Two =D


Mathematics
Syempre, saan pa ba manggagaling ang mga istorya ng mga kakaibang sagot ng aking anak kung di sa mga turuan sessions lang naman nila.

Ang kwento sa akin ng aking ina, matalino daw si Pamsie sa Math. Gustong gusto daw nitong mag-add at mag-subtract, kaya nung minsang umuwi si Mommy at may dalang pasalubong sa kaniya, sinubukan ni Mommy ang talino ni Pamsie sa Math.

Lola Mommy: Angel, may pasalubong ako sayo.
Pamsie: Wow! Apple! Hugas mo po lola. Please..
Lola Mommy: Hugasan ko yan kapag nasagot mo tanong ko.

Tumango si Pamsie bilang sagot sa sinabi ni Mommy

Lola Mommy: Di ba may pasalubong ako sayong 5 apples tapos si Lolo Daddy merong 3 saging, pag pinagsama, at ibinigay sayo, anong isasagot mo?
Pamsie: Thank you Lola Mommy, Thank you Lolo Daddy, I love you (sabay kiss at hug sa kanilang mag-asawa).

Naman kasi mommy, di mo nililinaw tanong mo.. malay nya bang related na pala sa math ung tanong mo.. hehehe..

Celfone
Bago kami bumalik dito ng asawa ko mula Pilipinas, nag-usap kami ni Pamsie.. Hiningi ni Pamsie number ko kasi sabi nya itetext nya daw ako. Paglapag ng eroplano ditto sa bansang ito at pagkabukas ng roaming ko, may nareceive akong text na di ko malaman kung ano, galling ito sa mommy ko. Nagtext ako sa mommy, sabi niya wala daw siyang tinetext, baka daw si Angel un dahil kanina pa niya hawak celfone ni Mommy. Ilang bwan akong nakakareceive ng ganong text at the same timings ko kung mareceive ung message pero bigla na lang itong nawala.

Minsang nagkausap kaming mag-ina, tinanong ko sya..

Ako: Pamsie, sabi mo itetext mo ko, bakit di mo ko tinetext?
Pamsie: Bakit may celfone ba ko? Wala naman akong celfone Mommy, pano po kita itetext?

(Nga naman! Wala syang celfone, kaya di ako tinetext.. syempre, hirit pa rin si Mommy)

Ako: Eh di makitext ka kina Lolo Daddy at Lola Mommy..
Pamsie: Wala naman silang load mommy eh. Bibigyan mo ba sila? Bili mo na lang ako celfone tapos lolodan mo para don na lang ako magtetext sayo.


Talino di ba? Panalo ang mga sagot!

Ang kaibahan ng Bahay at ng School
Binalita sa akin ni Mommy na hindi daw masyadong nagpaparticipate si Pamsie sa PE Subject nya.. Ang katwiran eto..

Lola Mommy: Apo, bakit di ka nagpaparticipate sa PE mo?
Pamsie: Eh kasi po, ang bilis bilis nila. Baka madapa ako kapag tumakbo po ako ng mabilis. Magkakasugat ako.
Lola Mommy: Ok lang un. Natural lang sa bata un. Eh ikaw pa, ang likot likot mo. Sige na makilaro ka na sa kanila.
Pamsie: Ayaw ko pa rin po lola. Dito lang ako, mag-aaral.
Lola Mommy: Cge na, Sali ka na sa kanila. Ung PE part din ng pag-aaral un.
Pamsie: Ayaw ko po. Sa bahay lang ako maglalaro.
Lola Mommy: Bakit?
Pamsie: Kasi Lola, kapag nasa school, dapat nag-aaral ka, hindi na naglalaro. Sa bahay lang po ikaw maglalaro. Di ko nga po sila maintidihan kasi nasa school sila, di sila nag-aaral. Dapat nag-aaral sila, sa house na lang sila maglaro.

Galing ng sagot no?!?!

First Day!

Kakatapos ko lang maglinis ng kusina, at kani-kanina lang eh kaaalis lang ng asawa ko patungo sa malayong lugar =(

Matagal tagal din syang mawawala at sa ngayon, hindi ko pa nararamdaman ang pagkalayo nya sa akin sa kadahilanang di pa ganon katagal ang pagkalayo nya sa akin..

For sure, mahihirapan nanaman ako nito.. Hindi kasi ganon kadaling mag-adjust lalo nang alam mong matagal mawawala sa tabi mo ang taong mahal mo...

Iba kasi ung alam mong nanjan lang sya sa trabaho, at maya maya ng konti eh magkasama na kayong kakain, mag-aaway at magkukulitan hanggang sa makatulog.. Eh ngayon.. kahit magdamag bukas ang mata ko sa paghihintay sa kanya, di siya darating dahil di naman sya nagpunta jan jan lang..

Mawawala kasi si G ng isang Linggo mahigit.. At malamang nito, adjusted na ako pagbalik nya.. Sa lahat ng bagay, eto ang ayokong nangyayari sa akin.. Tama na ung ilang oras mo lang hindi kasama ang mahal mo pero ang matagal mong hindi makasama, hay... nakakamiss..

Missing you!

*First day (Late Post) - from the draft section of my mobile, on my way to Satwa, past 2 pm, sa bus)

First day pa lang nawawala si pie... Actually, wala pang 24 hours eh namimiss ko na sya.. Last day na nakita ko si pie, kahapon ng umaga, as in umag, tapos di ko pa kasabay maligo.. So talagang glance lang.. Sa telepono lang kami nagkausap at kahit sagabi di na nya ako naabutan dahil nagsimba kami ni G ko.

Hay... ngayon, papunta ako ng Satwa.. Sa mga ganitong pagkakataon, si Pie ang naghahatid sa akin kahi telepono lang..

Hay pie... Nasan ka na kaya? Kamusta naman jan sa kinalalagyan mo? Sana ok lang kayo... Sana maging success ang mission nyo (claimed na ito!) at sana... natawagan mo na si Ina bago ka sumakay ng eroplano kaninang madaling araw..

Love you Pie! Miss na kita!!! =(

...Ang aking HIMUTOK...

Tumanda ako ng ganito nang patas sa kapwa ko. Hindi nandadaya o nangugulang. Lumalaban sa tamang paraan, sumasagot nang ayon sa nararapat.

Pero sa dalawangpu’t limang taon na ako’y nabubuhay sa mundo, hindi ko malaman kung bakit sa lahat ng pagkakataon, lagi “akong” napapasama sa mga bagay na alam ko namang naging patas ako. Sa mga pagkakataong “ako” na ngang tumulong, “ako” pa itong naging masama.

Madalas, sa hindi ko malamang dahilan, matapos mo “silang” pakisamahan, tulungan at initindihin, bandang huli, ikaw pa itong nagiging masama. Hay.. Hindi naman ako nagbibilang ng mga bagay na itinulong ko sa kapwa ko.. Hindi din naman ako nanunumbat, ako’y nagtatanong lamang.

Nakakasama kasi ng loob ang mga bagay na katulad non. Hindi ko tuloy malaman kung sa kanila ba ako nagkamali, o ako ang nagkamali sa lahat ng pagkakataon na iyon. Alam ko namang sa sarili kong sobrang bait kong tao, na kaya kong magpatawad ng tao kahit gaano pa kalalim ang sugat na binigay nila sa akin. Kaya kong intindihin ang lahat kahit na alam kong sila’y nagkamali. Pero bakit ganito? Hindi ko malaman tuloy kung normal ba akong tao o sobrang tanga lang ako.

Kaninang umaga, may nag sabi sa akin na “masyado daw akong mabait kahit na isa akong maldita”. Natawa ako dahil parang contradict ang sinabi nya. Well, dinipensahan naman nya ang sagot nya, “nagmamaldita daw ako kapag alam ko daw na nadedehado na ako, ang pamilya ko at ang mga kaibigan ko. Lalo na daw ung mga taong sobrang trinetreasure ko. Pero kapag kabaitan naman daw ang pag-uusapan, ako na daw ata ang pinakamabait na taong nakilala nya...”

Ilang segundo din akong nanahimik at sa pagbuka ng aking bibig, ito agad ang aking nabatid “kung mabait nga ako gaya ng sinasabi mo, ayoko ng maging mabait”.

Siguro, nasabi ko un dahil sa sobrang sama na ng loob ko sa mga taong nakapaligid sa akin. Siguro, kaya ko nasabi un dahil hindi ko na kayang manahimik na lang sa isang tabi na hindi ko man lang nadedepensahan ang aking sarili.

Hindi kasi ako plastic na tao na magpre-pretend na wala akong narinig, walang nangyayari. Hindi ako plastic na tao na kakausapin kita kahit na alam kong dahilan ka ng lahat ng ito at hindi rin ako plastic na tao para pakitaan pa kita ng kagaya ng dati.

Hay... ang hirap maging mabait...

Ang Aking Sentimyento

~ Repost ~

18.08.2007 - 1:01 pm

Hindi ko maintindihan kung bakit ganito ang aking nararamdaman,
Takot at pagkabahala sa aking mga nalaman...
Akala ko’y wala kang muang sa iyong kapaligiran
Ngunit ang lahat pala ng ito’y pawang kabulaanan...

Hindi ako nagdaramdam sa mga bagay na aking nalaman,
Sapagkat iyon ay bahagi ng iyong nakaraan..
Ngunit ilang bagay pa ang aking matutuklasan,
Para maging dahilan ng aking pag-kabahala...

Tinanggap mo ako ng kung ano at sino ako,
Tatanggapin rin kita ano man ang naiwan mo..
Ngunit sana’y sabihin mo kung anong totoo,
Sino ka at anong meron ka sa nakaraan mo..


Related Links: My Sentments (English Version)

Eto para naman sayo...

Oo, sayo na hindi ko malaman kung anong meron sayo
At kung bakit ka masyadong apektado!

Simple lang ang sasabihin ko,
Sana maintindihan mo..
Siguro naman marunong kang magbasa,
At siguro rin naman malawak ang pag-unawa mo..

Huwag mong ikumpara ang sarili mo sa iba,
Lalong lalo na kung sa akin pa..
Iba ka, mas lalong iba ako,
Kaya wag mo kong itulad sayo..

Plastic ka, Tao ako..
Mataray ka, Maldita ako..
Kung maganda ka, ano naman ako???
Hay.. sabi ko naman sayo, magkaiba tayo!

Tahimik na ang mundo ko at planado,
Kaya wag mo na akong idamay,
Sa gumuguho mong mundo..

Ang taray di ba?!?!!
Kausapin mo ko, kakausapin naman kita..
Ako na ngang lumapit sayo, ikaw pang kumawala..

..Happy Ending..

Hindi naman lingid sa inyong kaalaman ang mga pinagdaanan ko sa buhay.. Hindi rin lingid sa inyo ang estado ko ngayon sa buhay..

Kanina, naisipan kong kamustahin ang mga taong naging parte ng buhay ko… Masaya akong nakausap sila at lalo akong naging masaya noong malamang kong masaya “sya”.

Bonus pa nito, nandoon din ung taong gusto ko “sanang” makausap pero hindi ako nabigyan ng pagkakataong sya ay makausap. Oh well.. ok lang… Pero gusto ko sanang iparating sa kanya na harmless naman ako.. Un nga lang, nakakamatay ang tingin ko.. hehehe… Joke!

Sana nga “welcome” pa rin ako sa “inyo”… Sana nga, “kayo pa rin ung dating” kakilala ko.. Although may mga sari sarili na tayong buhay nagyon, pero masaya akong mabalitaang masaya kayo ngayon.

At sayo, oo sayo.. di man naging maganda ang katapusan ng ating kwento, naging masaya naman ang katapusan ng kwento ng bawat isa.

Di ba Happy Ending!!! Dalangin ko ang katuparan ng pagplaplano nyo at hiling ko ang habang buhay na kasiyahan ninyong dalawa.


Paalala: Huwag mo sanang kalimutan ang responsibilidad mo bilang AMA. Ingatz! At masaya akong malaman na masaya ka sa piling nya! *winks*

Para Sayo

Sa tagal ng ating pagsasama,
Kilalang kilala na kita...
Saksi ako sa mga luha at pasakit,
Nang nakaraan mong naging malupit..

Lungkot at hirap,
Na noon ay iyong hinarap..
Nasa likod mo lang ako,
Aking pinapaalala..

Marahil masyadong sarado ang iyong isipan,
Sa mga kaganapan ng iyong nakaraan..
Kaya di mo nalalaman,
May mga tao sa iyong kapaligiran..

Sa paglipas ng ilang taon,
Sa wakas, nakita rin kitang maligaya..
Huwag mo sanang sayangin,
Ang sayang iyong natatamasa..

Masaya akong makita kang nakatawa,
At ninanamnam ang saya…
At lalo akong magiging masaya,
Kung mawala ng lubusan ang natitirang lungkot sa iyong mga mata…

Di natin alam kung paano maglaro ang tandahana..
Di natin alam kung ano ang susunod na kapalaran..
Pero sana tandaan mo, ano man ang dumaan,
Nandito lang ako para ika’y gabayan..

Harapin mo ang pagsubok,
Maging matatag ka sa paghamon,
Papaalala ko lang sayo,
Ang sinabi mo sa akin noong hindi pa kayo..

Lahat ng bagay, may katumbas na paghamon,
Lahat ng bagay ay may roong dahilan..
Wala kang dapat ikabahala,
Sa pagsubok na sa iyo’y dumadaan..

Maganda nga ang iyong kinabukasan,
Ngunit magiging masaya ka ba naman?
Simpleng buhay lang ang meron sya,
Pero alam ko namang abot langit ang iyong saya..

Ikaw ang nakakaalam,
Ikaw ang nakakaramdam..
Ikaw ang magiging tauhan,
Sa sinasabi nilang kinabukasan..

Marami akong gustong sabihin,
Marami akong gustong iparating,
Pero tanging ikaw pa rin,
Ang taong makakapagsabi..

Sabi nga nila,

Di masamang magsalita..
Maiintindihan ka naman nila,
Sapagkat ika'y mahal nila...

Kausapin mo sila,
Ipaalam mo kung anong meron ka,
Wag mong limitahan ang kakayahan nilang umunawa,
Lalo na’t alam naman nilang, doon ka magiging maligaya...

Huwag kang matakot,

Huwag kang mangamba..

Andito kami at nandito lang SYA,

Di ka bibitawan sa mga pasaning iyong dala-dala...

Kapatid...

Hindi ko masabi sayo ito ng harapan sa kadahilanang wala akong lakas ng loob na ika'y pagsabihan.. Matanda ka na at alam mo kung saan ka magiging masaya.. Matuto kang ipaglaban kung anong alam mong tama..

Hindi masama magdesisyon ng para sa sarili mo pero sa tingin ko, ang mahabang panahong nilaan mo para kanila ay sapat na at panahon mo namang bigyan ng tuon ang buhay mo.

Di ka tumatanda ng pabata, kaya nga may salitang tumatanda di ba? Kaya sana, matuto kang magsalita.. Wala namang mawawala kung kakausapin mo sila.

Buhay mo yan.. Minsan lang sayo ibibigay ng Poong May Kapal.. Wag mong sayangin, gawin mo ang dapat mong gawin... Paalala ko lang sayo, hiram lang natin ito... Ayokong makita kitang nanghinayang pagdating ng araw ng kukunin na NYA ito.

Mahal ka naman nila eh, alam kong maiintindihan nila ang gusto mo. Maaaring manghihinayang sila pero sa umpisa lang naman ito.

Hiling ko sa Poong May Kapal na ika'y gabayan sa desisyong iyong bibitawan..

Ikaw na ring nagsabi "Nagdesisyon ka ng ganyan... Successful man o unsuccessful, wala kang panghihinayanganan dahil alam mong sa sarili mong naging masaya ka.. Lahat ng bagay, kailangan mong mag-take risk, may consequences.." Eto na ang consequences, aatras ka na ba?

*** Ma-iba lang... Yahoooo!!! New record!!! 5 – 10 mins in the making! Nax! Mahaba haba din ang sulatin kong un ha kumpara sa dati kong sulatin na 5 mins din..

Ang Kwento ng aking “Isang” Kaibigan

Ang katunayan nito, di nya alam na muli ko na naman siyang ibinibida sa king mundo ng pagbla-blog! At sa pagkakaalam ko, hindi nya rin mababasa ang mga pinagsususulat ko tungkol sa kanya. Mabasa nya man ito, malamang huli na at marami nang nakabasa’t nakaalam ng tungkol sa kwento nyang ito.

Itong si Kaibigan kong ito, masaya ako kapag kapag kausap ko sya. Madalas, kapag may problema ako, sa kanya ako lumalapit kasi nakakalimutan ko ang problema ko. Minsan naman, kapag lungkut lungkutan ang drama ko, sya ang tinatawagan ko, kasi marami syang kwentong mai-kwekwento sayo.

Sa kanya ko nakita na puede nating tawanan ang problema.. Iyak ng konti kapag mabigat na, at huwag kalimutang humingi ng tulong sa “KANYA” at magpasalamat sa mga blessings na natatanggap natin.

Sa kanya ko rin nakukuha ang mga istoryang kakatawa at sa kanya ko naririnig ang halakhak ng isang donya! Bwahahaha!!!

Pero nitong nagdaang araw, bihira ko na sya makita. “Busy” daw sya, sabi nya. Ikaw na kasing maging sikat, tingin mo di ka ba mabi-busy. Malalaman ko na lang na nanjan kapag may kakatok sa kwarto naming mag-asawa ng disoras ng gabi, kasi alam nya na gising pa kami o kaya naman eh, pakikiramdaman naming mag-asawa kung sya nga ung nagkwe-kwento sa kabilang kwarto gaya ng nasasabi sa kwentong ito.

O ano, nabasa nyo na??? Kaya kahit san kami magpunta ng asawa ko, di namin makakalimutan ang aming panggulo este, si Kaibigan kasi ikaw nang mabulahaw ng madaling araw di mo ba mamimiss yun lalo na’t may manggugulo sa aming mga patulog na diwa.. hehehe..

Una-unahan lang Kaibigan! Pasensya na, na-una ako eh.. Baka kasi makalimutan ko pa eh.. :P

Sabi ko naman sayo mah friend, you always put smile on my face and made me laugh everyday eh, especially with those moments I have with you. I love you mah friend! Mwah!

Peace! :P

Related Links: You Made Me

Ako at ang nag-iisang ako...

Simple lang naman ang nag-iisang ako at di ko na kailangan isa isahin un, ipaliwanag at idepensa sa inyo.

Simple, mataray, mabait, maldita at prangka/totoong tao.. pero kahit kailan, hindi ako pumapatol sa mga taong kinaaasaran ko..

Kaya kong intindihin ang lahat ng tao, lahat ng bagay hanggang sa malalim na hukay na kakayanin ko.

Tahimik lang ako kapag galit.

Suplada, walang kibo, magpaparamdam na ako'y asar o inis pero di ako gumaganti o kahit pumapatol sa pagiging asar ko lalo na kung walang kakwenta kwenta ito.

MALDITA lang AKO pero HINDI AKO BASTOS!

Lahat ng bagay sa mundo, may hangganan... may katapusan... nagbabago... Kahit ang tao, nagbabago.. Gaano man ito kabait, napupuno rin... sumusuko...

Minsan sa buhay ng tao, hindi lahat ng bagay papabor sayo..
Hindi lahat ng pagkakataon nasa sa iyo.
Kailangan din nating amining nagkamali tayo at matuto sa mga pagkakamali.
Huwag natin isisi sa ibang tao ang mga pagkakamaling tayo ang nakakagawa.

Hindi ako plastik na tao... Kung ayoko sayo, ayoko sayo.
Pero gaya ng nasabi ko, lahat ng bagay nagbabago...
Puedeng ang "ayoko sayo" eh maging "okay tayo",
Hindi dahil sa ako ay plastik, un eh dahil may nabago...

Simple lang ako.. simple pero totoong tao...

Sino nga ba ako sa akala nyo???

First Impression :
Antipatika, maarte, maldita, suplada, mataray, hindi accomodating na tao, at palaban!

Oh well, yun ang sabi ng ibang tao, at hindi lahat ng ng first impression eh nag-la-last!

Pero ang sabi ng mga nakakakilala sa akin, sobrang genereous, mahaba ang pasensya, supportive sa mga kaibigan at pamilya, masayahin, makulit, totoong tao, iyakin, mabilis o malakas ang mood swing, maldita nga pero mabait.

Pero sino nga ba talaga ako sa akala nyo? Yung first impression o yung sabi ng mga nakakakilala sa akin?

Me and Dheebho

"Kung ang mahiwagang mug nga ng ibang tao, naipagmamalaki ko, un pa kayang pag-aari ko???"

Presenting.....

ME and DHEEBHO

Gift yan sa akin ng Hubby Ko...
I Love You G!!!
Mwah!
Thank You po!

You are the JOY of MY HEART

Alam mo nagsisimula ka na naman,
Actually, kahapon mo pa sinimulan...
Pero dahil sa gustong kong i-improve ang personality ko,
Mas palalalimin ko pa ang pasensya’t pag-intindi ko...

Sabi nga sa Discover Weekened Talk no. 4 na inatenad ko..

You are the JOY of MY HEART
kasi
I SEE my JOY in YOU :)

GOD BLESS!

?!???

Ngayong araw na ito, sa di ko malamang dahilan, masyadong mabigat ang araw kong ito sa akin. Nakakatamad, nakakawalang gana at nakakainis. Maaaring nagiging baul na naman kasi ako ng kaalaman kaya nagkakaganon o dahil lang sa ako’y nagugutom na?

Hay.. ang hirap magsulat ng walang laman ang tyan mo dahil hindi umaandar ang utak mo.. Kanina pa ako umorder ng food pero isang oras na, di pa dumarating.

Matapos ang isang oras at trenta minutos, sa wakas, ang pagkain ko’y dumating na.. Naka-kain na ako’t nakapagpahinga ngunit tila walang pagbabago sa aking pakiramdam. Mabigat pa rin ang aking kalooban.

Sa sobrang dami kong nalalaman sa paligid ko, tila nararamdaman ko na rin ang nararamadaman ni jewel sa twing nag-uusap kami, sa twing sinasabi nyang mahirap magdala ng mga istorya’t kaalaman tungkol sa mga taong nakapaligid sayo.

Pakiramdam ko, isa na akong “baul ng kaalaman” na para bang kapag tinanong mo ako ng isang bagay eh masasagot kita ng “hindi yan totoo..” o kaya ng “mag-usap na lang kayo!”. Ang hirap, ang bigat..

Nakakairita kasing isipin na sila sila may sinasabi sa isat isa pero kapag nagkita naman, parang walang sinabi.. Ayoko kasing nakakarinig at nakakakita ng ganon, na nagplaplastikan o kaya’y nakikipaglokohan. Ayoko kasing ginagawa din sa akin un kaya siguro ayoko ng ganon.

Kung puede ko lang sabihin sa inyo kung anong alam ko, sana sinabi ko na, pero dahil hindi pede, patuloy ko pa ring dadalhin ang mga ito khit nabibigatan na ang aking loob.

Paki-usap: Mangyari lamang pong wag nyo na akong tanungin baka kasi kapag tinanong nyo pa ako eh matarayan ko lang kayo.. pasensya na po..

If You..

“If you have given the chance to go back from your past, would you?”

Isang tanong na hindi maalis alis sa aking isipan.. And I guess it’s another wakeup call nanaman sa akin ni Lord ‘to para magising sa isang pangyayaring nangyaring alam kong hindi naman mangyayari (ang gulo di ba???)

Kung nababasa nyo ang mga write ups ko sa blog na ito at ito, oh well, I can say na makakarelate kayo. Alam ko sa sarili kong kung maaari lang na balikan ko ang nakaraan ko, babalikan ko ngunit mas minabuti ko pang wag nang balikan ang mga ito sa kadahilanang, hindi ako magiging ganito kung hindi dahil sa nakaraan ko.

Kapag bumalik ako sa panahon na gusto kong balikan, alam ko maraming magagandang bagay na mangyayari sa akin.

- Hindi ako mamrumrublema sa trabaho dahil alam kong isa akong dakilang taong bahay lang na sinusuntetohan.
- Wala akong credit cards at loan na binabayaran.
- Hindi ako magwoworry sa mga bagay na dapat kong asikasuhin
- Sa madaling salita, ako’y magmimistulang buhay reyna dahil sa karangyaang meron ako.

Ngunit sa kabila ng magagagandang bagay na un at kaginhawaan sa buhay ko, alam ko, mas mawala ang lahat sa akin na meron ako ngayon...

- Unang una dito ang anak kong mahal na mahal ko. Makulit, bibo, matalino’t malambig.
- Mawawala ang mga kaibigan kong pasaway, aking kachukaran sa oras na akoy nalulungkot at nagdadalamhati, na alam kong mahal na mahal ako’t susuportahan sa lahat ng bagay.
- Mawawala ang sfc community na kung saan ako’y masayang naglilikod sa “KANYA”, kung saan ko nakita ang aking kahinaan, kung saan ko nakilala ang aking sarili at kung saan ko natuklasan ang hangarin ko sa buhay.
- Hindi ko makikilala ang taong alam kong makakasama ko sa buhay at alam kong gagabay at mag-aaruga sa akin habang ako’y nabubuhay.
- Hindi ako magiging matatag sa mga pagkakataong ako’y sinusubok NIYA, dahil kung hindi dahil sa mga karanasan ko, hindi ako ganito.

Kaya bilang konklusyon ng aking blog… mabuti pang wag nang balikan ang nakaraan at hayaang ang multo ng kasalukuyang magparamdam dahil alam ko sa sarili kong kahit kailan hindi ako nagkulang at hindi ko sya kawalan.

Prayer of Peace - St. Francis of Assisi

Make me a channel of your peace
Where there is hatred let me bring you love.
Where there is injury, pardon Lord,
And where there is doubt, true faith in You.

Make me a channel of your peace.
Where there's despair in life let me bring hope.
Where there is darkness, only light
And where there's sadness only joy.

O Master grant that I may never seek
So much to be consoled as to console,
To be understood as to understand
To be loved as to love with all my soul.

Make me a channel of your peace
It is in pardoning that we are pardoned,
It is in giving to all men that we receive
And in dying that we are born to eternal life

Wednesday Badtrip!

As of this moment, it is exactly 09.18pm and I am still here in my castle, fortress, palace!!! Where else?!?!!!! In the office! And honestly, I do really feel pissed of with what’s happening. I was supposed to attend a General Assembly of Chapter II at Grand Moove Hotel tonight, but unfortunately I wasn’t able to go because of this hay.. o-thank you work!

Time Check!!! 10.13pm and still, I’m sitting infront of my pc waiting for the next command!

Do you know how much disappointed I am right now??? Well, it’s more than you could think of! I was looking forward for this day and yet, hello?? I am still at work!

Maybe you’re wondering why I am still here at work, sitting and waiting for the next words! Well, it’s just that my boss will go for a vacation with his family, tomorrow. What time?? That’s what I don’t know, though I am his secretary, there are some things he wanted to be on confidential.

Another thing that makes me irritated is this internet connection!! I can sit here for long and waited for my boss IF I had a DSL Connection! For year 2007, our company still on DIAL UP!!! Oh well wat can I do... as of this moment, its 10.22pm.

>brb<

Ang Mahiwagang Mug

Today is Friday and I’m in front of my hubby’s laptop... Obviously, gumagawa ng blog pero this isn’t my reason why I’m sitting here and doing some blog! May pinabasa kasi ang hubby ko sa aking related sa work kaya I read and applied. Wala namang masama di ba? At least I tried.

While browsing, muli ko na namang dinalaw ang aking “mga” bahay ng maalala kong may nasabi nga pala ako sa aking mga nagdaang blog.

Well, mga Kaibigan, gaya ng ipinangako’t sinabi ko, ilalagay ko ang “famous mug" na madalas naming gamitin dito sa bahay at madals kong mabanggit sa aking nagdaang blog.

Malugod ko pong ipinakikilala ang isang bagay na napakahalaga sa buhay namin dito sa bahay at nadadalas na BIDA ng aking mga nagdaang blog…

... ang “MAHIWAGANG MUG” ni Ate Gina...

(pasensya na po at may laman ung mug… ginagamit ko kasi sa aking sariling version ng Perrier, dis tym, strawberry ang garnish na ginamit ko :D)

Actually, wala namang masyadong mahalaga sa blog na ito maliban sa gusto ko lang ipakilala sa inyo ang “famous mug" na ito na lagi kong naii-share sa inyo ;)

Ooooppppssss... di pa tapos... eto nga pala ang may ari ng mahiwagang mug... Oh well, malamang hindi nyo sya makilala kasi sadyang yan ang kinuha kong pic nya para di naman masyadong obvious na sya si Ate Gina... hehehe.. peace! Labsh u!

(see the similarities??? hehehe...)

Ang Version ko ng Perrier (Part 2)

Hay.. Akalain nyo?!?!!! May part 2 ang version ko ng Perrier.. well, to be fair with them naman kasi na-enjoy ko ung pag-inom ko ng Perrier with the help of Mr. Ted Allen, the food and wine specialist for Bravo's television...

May Drink Recommendation kasi syang inadvice and one of them eh ginawa ko on the same day na nagbla-blog ako regarding sa version ko ng Perrier. I may say na nakatulong si Mr. Allen para di masayang ang Perrier na binili ko.

One of the suggested serving is the Perrier Mimosa. May konting binago lang ako sa recipe na ito kasi naalala ko lang i-try nung nasa bus stop na ako. Syempre, dahil sa maliit na tindahan lang ako bumili, orange lang ang nabili ko.

Pagdating ko sa bahay, inayos ko lang gamit ko at nagpunta na ako sa kusina para gawin ang Perrier Mimosa. Syempre, wala naman akong champagne glasses kaya ang BIG MUG na lang ni Ate Gina ang ginamit ko. Nagcut ng dalawang orange, piniga sa malaking mug (oo as in malaking mug sya) at ng matapos, binuhos ko ang isang bote ng Perrier (yupz! Isang bote. Kasi di ko naman halos na inom un ng un lang di ba? kasi nga di ko gusto kaya para di masayang eh sinunod ko nga advise ni Mr. Allen).

Sabi sa instruction, maglagay daw ng 4 chilled raspberries or 4 frozen grapes pero dahil orange lang ang nabitbit ko, gumawa na lang ako ng sarili kong version ng Perrier Mimosa. Since madalas namang ‘syang” makita na kasama ng orange, bakit hindi na lang “sya” ang gawin kong garnishing di ba. So, ginawa ko at di naman ako nagkamali. Na-enjoy ko naman kahit papaano ang Perrier Mimosa ni Mr. Allen.

Kahapon, dumaan ako sa Al Ghurair at bumili ako sa Santinos ng lasagna. Pagbaba ko sa elevator, pumasok ako sa spinneys para makidaan pero sa di ko malamang dahilan, dinala ako ng mga paa ko sa water section at dumampot ng isang bote ng Perrier at derecho sa juice section sabay dampot ng Delmonte Four Season.

Pagdating sa bahay, nag-experimento kaagad ako! Kinuha ang dambuhalang mug ni ate gina, naglagay ng napagkarami-raming yelo, ibinuhos ang isang lata ng Delmonte Four Season at sabay buhos din ng Perrier. Hinalo, at lagyan ng konting fruit cocktail! Hmmm! Yum!! Sarap! Sa ikalawang pagkakataon, muli ko na namang naenjoy ang Perrier.

Hay.. Adik na nga ata ako sa mahiwagang Perrier, sana wag naman! Pero mamaya ulit, gagawa ulit ako ng sarili kong version ng Perrier!!! Ung “sya” pala na tinutukoy sa Perrier Mimosa na ginamit ko is APPLE at ung image ng mahiwagang “MUG” ni Ate Gina, sa susunod na blog ko na lang ipapakita.. hehehe... ;)

Ka-BLOG!!!

Ano ba ang BLOG?
Bakit maraming tao ang aliw na aliw at adik na adik sa pabla-blog???

Well, bilang blogger, madami kasing napapaligaya ang pagbla-blog dahil sa mga nababasa nila. Enhancer, Teachings/Tutorial, Search Engine, Komiks, Quotes, Advices at kung ano ano pa.. pero sa mga blogger na taong katulad ko, well, maihahalintulad namin ang blod sa isang: DIARY ; LOG ; JOURNAL ; RECORD : MEMOIR at kung ano ano pa!

Para sa akin, halos na ata lahat ng pangyayari sa buhay ko, maganda man o panget, nakakalungkot man o masaya, na-i-bla-blog ko.. Parang diary kasi dito ko sinasabi ung mga kaganapan sa buhay ko. Log, Journal kasi nakatago dito ang mahahalagang okasyon na nasaksihan ko. Record, nailalagay ko ang mga tula, conclusion at realizations ko.

Hay... sa pagtanda ko kaya eh maalala ko pa ring isa pala akong blogger??? Siguro pag binalikan ko ang mga araw na isa akong blogger, tatawanan ko lang ang mga panahong magdadaan, at sasabihing “ang simple simple ng buhay pero bakit parang napakakumplikado noong mga panahon na un?” o kaya magiging proud ako sa sarili ko dahil ang dami dami ko ng nasulat at naibahagi ko sa inyo ang kaganapan sa buhay ko.

Advance masyado ang isip ko pero masayang malaman na sa pagtanda ko ay may mababasa akong naging bahagi ng buhay ko… ang pagbla-blog.

Happy Monthsary

Sayang at di nyo na mababasa ang Love Moves in Mysterious Way na ginawa ko sa Friendster Blog para malaman nyo kung pano kami nagsimula ng Hubby ko. Well, do I have to go back from the time we started, well, why not di ba?? I love telling stories how G and I met.

It was on the month of March when the first time I saw Dan at Poblete’s Residence in Hor Al Anz. To be exact, 09th March 2006. Practice ng Choir for Tagalog Mass and at the same time for the CLP ng Batch 23. Sa ilang beses kaming nagpra-practice ng Choir, I never recognize Dan’s face, hindi nga sya familiar sa akin. Ang weird di ba? Pero he’s always there naman. Nagulat nga ako when he goes down para mag-practice ng choir. Anyway, it all started nung magtawag sila Ate I for CLP Song Practice. Since nakapahinga naman ang choir, umakyat muna kami nila lilai. Naiwan ako sa baba dahil sa kadaldalan ko at kachickahan ko sa mga kasama ko sa choir at dahil naka-second call na, umakyat na ako. Sa hagdanan, may kasunod din akong umaakyat. At dahil nga friendly ghost ang inyong lingkod, nauna na akong magtanong kung anong pangalan nya. I guess wala namang masama don dib a kasi we’re in one community. Sagot naman sya sa tanong ko pero alang kasunod. Kung baga, isang tanong, isang sagot. WEIRD ang unang impression ko. Kasi di ba ang mga normal na tao, kapag tinanong ka kung anong pangalan mo, tatanungin mo rin sya kung anong pangalan nya. Hay… Grabe sa kawirdohan! Sabi ko nga weird na, suplado pa!

Pagdating sa taas, nagpray muna kami bago namin sinimulan ang practice. Sa natatandaan ko, sya lang ang bukod tanging nakatayo sa isang sulok. Kakaiba talaga! As time passed by, namalayan ko na lang ang sarili kong wala ng kopya at hindi naman lahat ng kanta eh saulo ko, kaya ang nangyari, “may I share” ang ginawa ko. Since ung mga ka-hh ko eh may kanya kanya ng ka-share, wala na akong magagawa kundi kausapin si wirdo na makikishare ako. Natapos ang CLP Choir Practice and the Tagalog Mass Choir Practice ng hindi ko nalalaman pangalan ni wirdo.

Biyernes, kakanta na ang SFC Choir for Tagalog Mass at si Wirdo, haha! Di ko alam kung anong nakain pero binati ako. Tamang tanguan lang tapos na. Nang matapos ang Tagalog Mass, siyempre, paalamanan na at itong si Wirdo, biglang nagsalita ng “Kita kitz na lang sa CLP”. At dahil friendly ghost nga ako, syempre, sumagot naman ako ng “ok! Kita kitz na lang”.

Sa CLP, haha! Feeling close na ang loko. Tama bang makipag-asaran sa akin at kumuha pa ng kakampi. Pero syempre, kapag nasa mood ang lingkod nyong makipag-asaran, well, game ito! Di nagtagal, dahil sa may pupuntahan kami ni Lilay, hiningi nya ung numero namin para incase na kakanta ulit kami at wala pa kami eh matatawagan nya kami. Would you believe??? Matapos makipag-asaran lahat sa akin at feeling close closan eh doon ko lang nalaman ang pangalan nya. DAN ung ang sinabi nya nung kailangan ko ng isave ang numero nya sa celfone ko.

Dumaan ang ilang araw, sa di ko malamang dahilan, hay... lagi na kaming nagkikita ni Dan. Di ko alam pero cnong makakapagsabi na doon na pala magsisimula ang lahat. Wala sa isip kong magkakagusto ako sa kanya o sya ang magiging asawa ko. Basta ang alam ko, si Dan sya, kaibigan ko.

Ilang linggo pa lang ang nakakalipas nang tanungin kami ni Ate Janytte (kung ano man ung tanong na un, kami nalang nakaka-alam don) na kung saan nakapagpabago sa akin, sa amin... Di nagtagal, buong SFC Family na ang nagtanong sa amin, kaya ang solusyon, kailangan na naming mag-usap.

April 10th, 2006 – Finay-nalize na namin ni Dan. Eto ung start na kung saan kami naging mag GG (God’s Gift) na ngayon eh GGG (God’s Greatest Gift).

After three month, he proposed. Syempre, bakit ko tatanggihan di ba? Kaya now, our relationship stays 1 year and 2 months and 16 days to be exact pero as Husband and Wife, today is our FIRST Monthsary.

Kaya G...

HAPPY FIRST MONTHSARY!!! You’re the BEST “BABI” I have. I LOVE YOU!!!

Eto yung araw na nagpractice kami ng CLP Songs sa Poblete's Residence, kita nyo naman di ba kung gaano kami ka-close maliban sa kanya...

First Picture namin - April 10th, 2006

Todo na ito!!!

May 26th 2007 - St. Peregrine Laziosi Parish

Ang Version ko ng Perrier

One week ago, muli na naman nabuhay ang pagkatao ko sa likod ng mga “surveys”. Doon, nakita ko at nalaman ko ang mga gusto at ayaw ng mga “kaibigan” ko. May isa akong friend na “reyna” ng surveys. Dami kong nalalaman sa kanya sat wing sumasagot sya ng survey and one thing that caught my attention is the water that she used to drink. Lagi nya kasing sagot etong uri ng tubig na ito, which is the Perrier kaya I wonder what’s with this water.

Nakainom na rin naman ako ng ibang tubig at ang pinaka-mahal na water na nainom ko is the “Evian”. Wala rin namang pinagkaiba sa ibang tubig na iniinom ko so why I should pay more di ba? Pero ng dahil sa sagot ng “kaibigan” kong ito, well, na-curious ako kung bakit itong tubig lang na ito ang iniinom nya.

Kanina, dumaan ako sa Spinneys... Wala lang, tamang ikot lang pero habang nag-iikot, nagkukukuha na ako ng mga bagay bagay. Nung nasa counter na ako, nakita ko, ung mga bagay na kinuha ko eh di pa aabot ng 10 dhs. At pagtingin ko sa wallet ko, haha! Hindi naman sa nagmamayabang, 500 dhs na buo ang laman ng wallet ko at wala akong kabarya barya maliban sa 3 dhs coins ko.

Syempre, alangan namang isoli ko ang mga pinagkukukuha ko o kaya ibayad ang 500 dirhamo na buo baka patayin pa ako ng kahera na sa halagang 7 dhs., 500 na buo ang ibabayad ko. Ayos! Kaya ang ginawa ng lola nyo, nag-ikot ulit. Since, puro pagkain ang binitbit ko, umikot ako sa juice section.. Tingin tingin.. pero bakit ako bibili ng juice eh ang dami kong stock ng juice sa bahay. So, ikot ulit. Kuha ng ganito, kuha ng ganon, hanggang sa mapunta ako sa water section. Nakita ko ang “Perrier” na kina-aadikan ng “kaibigan” ko. Sabi ko, adik sya sa tubig na ito, so, tikman ko kaya, and since adik nga sya, sabi ko ung malaki na ang bibilhin ko, baka pati kasi ako maadik don.

Ok. Nagbayad sa counter, lumabas, naglakad. Habang naghihintay ng sasakyan, kain muna ako ng kung ano ano, syempre, nauhaw ako, naalala ko, meron pala akong biniling tubig. Binuksan ko, uy! Parang softdrink! May spirit! Syempre, na-excite ako, kaya ayun, mega inom ako agad. Pag-inom ko, ewan ko ba kung may nakakita sa itsura ko.. Ang alam ko kasi, di maipinta itsura ko! Kasi ba naman wala syang lasa pero para syang beer! Siguro dahil sa fortified gas ung tubig na un.

Sabi ko baka umpisa lang, kaya maya maya ng konti.., inulit ko ulit, oh well, hindi ko talaga sya trip! Mag-e-evian na lang ako! Umiinom naman ako ng soda, malt, spring water pero kung soda, malt or anything ito, hindi ko talaga sya trip!

Hay.. Lesson: Trip nya, trip nya! Walang paki-alamanan! Trip nya un eh!

Si “kaibigan” pala eh sya ung sinasabi ko sa blog na ito.

Related Links: Eto at eto.

Sadden Evening

Last week, my hubby informed me that he and his team will going to Uganda for business reason. The company send them there to attend some things which are related to their work.

I thought it’ll be ok with me coz he’ll be gone for 4 days only, and at the same time, this is the time I’ll be having a good time with my “closest” friends, where I can spend all time with them without worrying that someone was waiting for me.

Today morning, Dan flew to Uganda. He left home at 5:45 am and still, Im okay. I just hugged him and kissed him before he left and return back from my sleep.

Morning passed and afternoon comes, still, I’m okay. Nothing’s change, only just thinking what am I going to do when I reached home.

Evening arrives, I suddenly feel that I am alone. Gina and Lei were not at home, they have their own activities tonight. No one’s there waiting for me. Or even to hug me and kiss me, to ask me “how’s my work?” or “how’s my day”. I suddenly feel that I’m missing “him”, my hubby, my G, my Dan. I suddenly felt that I can’t seize it. I’m missing him a lot as if he already left for so long.

Oh my, oh my, thought I can but I couldn’t.

After long time ago…

Sa wakas!!! Nakapag sulat din ako sa aking blogspot! Ilang bwan ding nawalan ng tao dito at kailangan ng agiwan! Well, to clear things up, di naman po ako nawala, naglipat bahay lang ako sa pag-aakalang di ko na maaaccess ang blog kong ito. But since, nakita ko sa aking kapwa blogger na blog spot ang ginagamit na blog engine, muli ko na namang triny ang blog spot and viola!!! Eto nga at nakapag-blog ako.

For any updates, puede nyong matunghayan ang kaganapan ng aking buhay sa blog na ito. Maari nyo ring i-add ang blogsite kong iyan kasi upto now, d ko alam kung saan ako mag-ko-concentrate ng blog kasi there are some qualities that shoutpost has na wala naman ang blogspot. I guess, ayus ayusin ko lang ‘to masasatisfied din ako.

Well, enjoy reading on my 3 blog sites!!! God Bless!!

Bloopers!

Wala akong masyadong sasabihin sa blog post na ito, kundi ang suportahan ang panibagong blog site na ginawa ng dalawang addict sa pag-bla-blog.

Ang pinagsamang pwersa ng dalawang addict, si Jewel at si Zire.

BLoopErs ang panibagong blog na inyong aabangan!

Tunghayan kung pano nila i-cherish ang mga kalokohan, katatawanan at kawalanghiyaan ng mga taong nakapaligid sa kanila.

FRIDAY CELEBRATION! - 23rd February 2007

Hindi ko alam kung anong pumasok sa aming magkaka-household nang biglang tugtugin ang “GOD IS ENOUGH” bilang gathering song noong CLP.

Nagbatian kami ng HAPPY ANNIVERSARY at talagang inenjoy namin, ang pagkanta ng aming “THEME”.

Akala ko, hanggang doon na lang ang batiang iyon pero at the end of the program, nang kantahin ulit ang “GOD IS ENOUGH”, nagsimula na naman kaming magbatian, magwala, meron pa nga nakikipag-slamman. Ang saya! Lalo na kaming magkaka-household.

At dahil don, nagkayayaan kaming mag celebrate, kahit apat lang kami sa household ang magse-celebrate, eh marami namang sumama sa amin.

Ang saya! At ilang sa mga pangyayari eh mababasa dito.

Kita nyo naman kung pano naming sinelebrate ang anniversary namin di ba? Talagang binalikan namin ang lugar na sobrang kumita sa amin!

Marami pang katuwaang naganap pero saka ko na lang ikwekwento.

Para sa BATCH 20 ng SFC – DUBAI, HAPPY ANNIVERSARY!!!

At sa mga ka-household ko... HAPPY 2nd ANNIVERSARY!!!!

Mawawala??? Mawawalan???

Nahhhh!!!!

Gaya ng nasabi ng isa sa mga ka-sis ko, hindi kami mawawala at di rin kami mawawalan, bagkus madaragdagan pa!

Mawawala??? Oo! Mag-aasawa ang dalawa sa amin, magkakaroon ng kanila-kanilang mga sariling household ang apat sa amin, at kahit dadalawa na lang ang matitira sa household namin, still, magha-household pa rin kami! Tuloy pa rin ang asarin, laitan, barahan at lalaglagan namin! Tuloy pa rin ang damayan, iyakan, at dramahan ng isa’t isa. At tuloy pa rin ang sharing, discussion at pagpupuri sa “KANYA” na nagbind sa aming lahat.

Ang ORIGINAL HOUSEHOLD NAMIN... sama sama yan forever!

Mawawalan? Di siguro! Ngayon pa nga lang eh, sobrang dami nang kapuso at kapamilyang sumasama sa household namin, what more kung may mag-asawa at magkatuluyan sa mga kapamilya at kapuso na sumasama sa household namin? Mababawasan o mawawalan pa ba kami? Hindi di ba?

Gaya na lang nito. Nawalan ba kami? Hindi naman di ba?

2005 – 2006 – 2007

Bakit 2005 – 2006 – 2007? May koneksyon pa rin ito sa unang blog na naipost ko.

2005
Dito nagsimula ang lahat… Ang dalawa, naging anim, naging walo, naging siyam at naging sampu.

Eriz, Lie
Ate Jho, Eriz, Lee, Lie, Mae, Yong
Ate Jho, Ate Che, Eriz, Gina, Lee, Lie, Mae, Yong
Ate Jho, Ate Che, Eriz, Gina, Lee, Lie, Mae, Ying, Yong
Ate Jho, Ate Che, Eriz, Gina, Lee, Lie, Mae, Ying, Yong, Thea

2006
From Ten, naging siyam, naging walo, naging siyam, naging pito, naging walo...
Bakit kamo??? Kasi di kami makumple-kumpleto sa household, makumpleto man, bibihira lang.

To be fair naman sa aming 10, siyam-walo-pito na lang kaming natira ngayon, bakit siyam-walo-pito?

Siyam kasi ung isang ka-household namin, may sariling mundo! Joke! Hindi. After graduation, sabi sa amin ni Ate Jho na ang tawag ko na ngayon eh Mommy Jho, di na raw sya makontak.

Walo – dahil sa dalawa sa aking mga kapatid eh naging ina na rin ng ibang chapter, ang isa sa kanila eh nag-concentrate na muna sa Upper Household at Lower Household nya kaya naging walo na lang kami.

Pito – dahil madalas, di siya nakakasama sa household naming nitong 2006. (Ako ba un??? Joke!)


2007
Ilan na nga ba ang final count namin sa household??? 3 at magiging 2 na lang sila??? Hehehehe…

Kasi from nine noong 2006 na naging walo at naging pito, eh ngayon eh walo na ulit kami dahil si kapatid na madalas na hindi nakaka-attend ng household eh “I guess” makakaattend na.

Kaya lang… 4 sa walong un eh nag-fa-facilitate na at ilang bwan na lang ang lilipas eh magkakaroon na rin mga sari-sariling household.

So, 4 na lang ang natira. Eh sabi nung isa sa amin noong isa sa apat na natira noong huling household namin, eh mamamaalam na raw sya sa Original Household nya dahil magco-concentrate na daw sya sa Lower Household nya kahit na ba napag-usapan na kahit dalawa sa amin eh mag-aasawa na eh tuloy parin ang Household kahit maging fellowship na lang.

Ilan na lang sila??? Tatlo! Eh mag-aasawa na ung isa sa tatlo at ung mag-aasawa na un eh un ung mommy ng lahat, eh di dalawa na lng sila? Ano na kayang mangyayari sa kanila?

Hayyyy… pwede ba namang mapabayaan ang dalwang un? Syempre, bago iwan ng mommy namin un, ibibigay muna sila sa mabuting kamay hindi ba? Pero kahit na! Wala pa ring mawawala dahil ang ORIGINAL HOUSEHOLD NAMIN, ORIGINAL NA UN FOREVER! Mag-asawa man kami o hindi, sama sama pa rin kami!

Uy! Happy Anniversary na nga ba???

Teka, nag-iisip ako kung pano nagsimula ang lahat.

Sisimulan ko ba ang pagbibilang sa araw na nakita ko kayo, o sa araw na grumaduate tayo at nagsimulang mabonding-bondi-ngan???

Hay... Akalain mo, ung paiyak iyak, kabaliwan, at chicka-chickahan natin during discussion ng CLP (Christian Life Program) eh umabot sa ganitong taon? Hmmmm… Dalawang taon din pala tayong nagtitiisan sa isa’t isa???

Natiis ang kapasawayan ng bawat isa!
Natiis ang kadramahan at kawalanghiyaan.

Biruin mo, nasubukan rin pala ang pasensya namin sa isat isa ng ganon ganon lang nang di namin namamalayan.

Hay… buhay nga naman! Ang galing di ba? At Ang galing Lord! (Thank you po!) Dahil nabigyan ng ganong klaseng oportunidad ang aming pagkakaibigan.

Sayo, na nagbigay ng tribute... parang gusto mo na kaming mawala sa Household ha?? Ang aga pa para magbigay ng tribute! Pero salamat na rin sa maagang pagbibigay mo ng tribute sa amin un nga lang parang mali ang subject o title mo sa blog ha? Well, blog mo un kaya walang paki-alamanan, di ba?

At ikaw! Ikaw na nagpaiyak sa akin at di namansin ng 1 linggo! Hmp! Ang daya mo! Ang dami dami mong kinaiinisan sa paligid at ilang beses ka nang naaasar sa kapaligiran mo bakit sa akin, parang un lang, kinainisan mo na! Parang di mo ko kilala ha! Hmp! Pero to be fair with you, napikon kita! Yes! Wahahaha!!!

At sa mga ka-household ko, thank, thank, thank you… kahit ganito ako, ganito talaga ako! Hehehe… Dito lang naman ako, isang tawag ka lang! Dadamayan kita (kahit telepono lang! Di kasi kita ma-a-assure na masasamahan kita sa kadramahang haharapin mo, kasi you know!)

Well… para sa ating lahat… HAPPY 2ND ANNIVERSARY!!!

(Kapag nagcelebrate tayo, pede balikan naman natin ung mga kainan na kumita na sa atin! Joke! Hehehe…)

Wish I Could

I wonder where you are right now
Wish I could see you somehow
Can't seem to ease the pain
Since you've been gone nothing's been the same
How I wish you could've stayed awhile
How I wish that I could see you smile for me

Wish I could hold you in my arms
Keep you safe and keep you warm
But now all I can do
Is hope and long for you

You're in my mind every night and day
Wishing you're part of me in every way
'Coz all I wanted to do was to always be there for you
Wish that I could tell you just how much I love you

I guess I should not fear
'Coz I know God can hear (I know)
And He's telling me you're alright
And there's no need to worry
Oh my baby, I am so sorry (so sorry)
If I had known, maybe you could've been here with me

Wish I could hold you in my arms
Keep you safe and keep you warm
But now all I can do
Is hope and long for you, you, you, you

You're in my mind every night and day
Wishing you're part of me in every way
'Coz all I wanted to do was to always be there for you

How I wish I could hold you in my arms
Keep you safe and keep you warm
But now all I can do
Is hope and long for you

You're in my mind every night and day
Wishing you're part of me in every way
'Coz all I wanted to do (I wanted to do)
Was to always be there for you

Wish that I could tell you just how much I love you(Wish I could)

Wish that I could tell you...that I love you

Eversince The World Begun

by The Survivors

I never knew what brought me here
As if somebody led my hand
It seems I hardly had to steer,
My course was planned.

A destiny that guides us all
And by it's hand we rise and fall;
But only for a moment time
Enough to catch our breath again.

And we're just another piece of the puzzle,
Just another part of the plan;
Oh, when life touches the other,
It's so hard to understand.

Still we walk this road together,
We travel through as far as we can;
And we have waited for this moment in time
Ever since the world begun.

Takin' in the times gone by
We wonder how it all began
We never know and still we try to understand.

And even though the seasons change
The reasons still remain the same;
It's love that keeps us holdin' on
Til we can see the sun again

And we're just another piece of the puzzle,
Just another part of the plan;
Oh, when life touches the other,
It's so hard to understand.

Still we walk this road together,
We travel through as far as we can;
And we have waited for this moment in time
Ever since the world begun.

And I stand alone, a man of stone, against the drivin' rain
And the night it's got your number, and the wind it passes your name;
And we search for truth, win or lose to whisper on again.
Where hopes still burns eternal,
We're the people of the plain.
And we're just another piece of the puzzle,
Just another part of the plan;
Oh, when life touches the other,
It's so hard to understand.

Still we walk this road together,
We travel through as far as we can;
And we have waited for this moment in time
Ever since the world begun.

Noon at Ngayon

Ilang taon na rin tayong magkakilala at alam kong naging saksi ka bawat bagay na pagbabago ko. Ultimo ang pinaka maliit na pagbabago ko ay alam mo.

NOON, madali akong mayayaya sa mga lugar o okasyon dahil NOON, malaya akong magdesisyon ng kung anong gusto ko.

NOON, nasasabayan ko kung anong gusto ng mga kaibigan ko dahil NOON, mag-isa lang ako. (Kahit naman nasa isang relasyon ako na walang kwenta, kahit papaano, nakakasama ako).

NOON, kahit anong oras umuwi, okay lang dahil NOON wala namang naghihintay sa akin, at kung meron man, kayang kaya ko namang palusutan!

NOON, kapag nainis ka, nagalit o na-asar okay lang sa akin dahil NOON alam kong mali ang mga ginagawa ko at dahilan ka para magalit.

Pero NGAYON, nagbago na ako.
- di na ko nakikipagsabayan
- di na ko pwedeng makipagpuyatan
- di na ako mayayayakad ng walang alinlangan

dahil NGAYON...
- di na ako malayang magdesisyon ng sa akin lang
- di na ako nag-iisa
- at may dapat na akong ikunsidera na parte ng buhay ko


Di ba masyadong malaki na ang ipinagbago ko, at kung meron pa akong hindi nasabi, alam kong alam mo kung anong mag dahilan noon at ngayon.