Ngayong Linggo!!!
Ngayong hapon na ito, daming pangyayaring naganap sa buhay ko sa ilang oras na igunugol ko sa lupa...
Unang Pangyayari:
Nawala ung celfone ko in less than 15 minutes! Magulo di ba? Naiwan ko kasi sa taxing sinakyan ko kanina ung celfone ko at nalaman kong wala sya sa bulsa ko noong makarating na ako sa office ko.
Pinatawagan ko kay G pero sabi ni G wala daw sumasagot ko. So nag-isip na naman ako kung nasan ung celfone ko pero sigurado ako, sa taxi ko naiwan. Nung ako na ang tumawag using our fax office number (wala kasi akong access sa fone ko para makadial ng zero) sinagot nung driver:
Driver: Hello?
Me: Hello? Is this the driver of Arabian Taxi?
Driver: Why?
Me: I left my mobile in your taxi a while ago around 5 minutes back.
Driver: Location?
Me: I am the passenger who came down in ARBIFT Tower.
Driver: Ah ok. Can you come down to Dubai Municipality? I am near to that building.
Me: Ok. I’ll be there in less than 10 minutes.
Pagkatapos, bumaba ako at nagmamadaling pumunta doon sa lugar na sinabi nya. Ayos! Nung makita nya ako, binuksan nya agad ung window nya at inabot yung celfone ko. Sobrang pasasalamat ko sa kanya at syempre kay Lord kasi kahit “Janno Gibbs” sya, eh may mabuting asal sya.
Pero alam nyo ba pagnagkataon, eto ang pangalawang celfone na mawawala sa akin. Although na demote na nga yung celfone ko ngayon, still, masama pa rin ang loob ko kung sakaling mawala nga iyon.
Biruin mo, ung unang celfone ko na 6670 na nirigalo ko para sa birthday ko eh 3 months pa lang ang nakakalipas eh pinalitan ko agad ng 6630 at wala pang 6 na bwan, nawala ung 6630 ko. May “nagnakaw” dito sa office.
Opo, ninakaw pero ang malupit nito, from outside! Yung mga taong tipong kakatok o bigla na lang papasok sa opisina nyo at magtitinda ng kung ano ano.
Yung indianong yun! Isa syang tindero ng necktie. Tapos kinabukasan, bumalik sya dahil pinababalik daw sya nung isang kasama ko dito sa opisina, pero nung tawagan ko, sabi nya, di naman daw nya pinababalik. Lumabas sya, tapos ng malingat ako ng konti, wala na sa lamesa ko yung 6630 ko! Addict! Ang bilis!
Di ko yun makakalimutan! Importante sa akin yung celfone na yun. Pauwi pa naman ako ng Pilipinas noong panahon na yun at balak ko pang ibigay sa Daddy ko yung 6670 na nirigalo ko sa sarili ko. Grabe! Ewan ko. Ngingiti ngiti lang ako pero sobrang sama ng loob ko non!
Nwei, nalolost track na tayo... to cut that story, di ko na ulit nakuha yung 6630 fone ko. And in related to my story ngayon, parehas silang indiano!
Realization: Hindi lahat ng Indiano magnanakaw, masama (pero karamihan sa kanila, ganon, backfighter, nagmamarunong) pero wala ring pinagkaiba ang mga Indiano sa Pilipino. Hindi lahat ng Pilipino, mababait, may mga gahaman din sa pera, makasarili at walang kinakatakutan. Ibig sabihin, hindi porkit eto ang lahi mo, ganito ka. Bawat tao, may pagkakaiba! Kaya wag nating i-judge ang mga taong hindi pa natin nakikilala ng ayon sa mga alam natin o pagkakaalam natin.
Pangalawang Pangyayari:
Kung dinalaw nyo ang lumang bahay ko, marahil makakarelate kayo sa pangalawang pangyayaring ito.
Kung sa sulatin kong ‘yon eh puro pagkainis ko sa kanya ang naisusulat ko, ngayon naman eh natutuwa ako.
Nagsimula kasi yun noong mag-email ako sa kanya, although hindi na sya nagreply pero naramdaman ko naman kung anong pagbabago sa kanya.
Nakakatuwa kasi, pinipilit nya ung sarili nyang ma-cope up sa lugar na ayaw nya.
Natutuwa ako kasi at least ngayon, alam ko, nagbibigay na sya ng effort para maging komportable. At umaasa akong darating din ang araw na magiging normal na ang takbo ng buhay naming dalawa.
Realization: Kung gugustuhin naman natin, makakakaya natin. Kung bibigyan o pagtutuunan natin ng panahon, sigurado, makakasanayan at magugustuhan na rin natin. Unti untiin lang natin at wag biglain para hindi mahirap sa ating yakapin ang bagay na mahirap para sa atin.
At ang huli...
Tumawag ako sa Pilipinas at nakausap ko ang mga kapatid ko!!! Bigla akong nalungkot dahil sobrang namiss ko sila! Pati ang mommy, daddy at uniko iho ko!
Tutal, araw ng Linggo, Family Day. Lumabas sila at namasyal! And take note! Di lang basta pasyal! Sa sosyaling lugar pa sila nagpunta. Dati rati noong nandon pa ako as Pilipinas, Metropolis, Festival Mall o Southmall lang ang puntahan namin. Kakain kami sa Food Court at combo pa yung order namin! Tipong 2 ulam sa isang kanin tapos extra rice na lang ung iba.
Unang Pangyayari:
Nawala ung celfone ko in less than 15 minutes! Magulo di ba? Naiwan ko kasi sa taxing sinakyan ko kanina ung celfone ko at nalaman kong wala sya sa bulsa ko noong makarating na ako sa office ko.
Pinatawagan ko kay G pero sabi ni G wala daw sumasagot ko. So nag-isip na naman ako kung nasan ung celfone ko pero sigurado ako, sa taxi ko naiwan. Nung ako na ang tumawag using our fax office number (wala kasi akong access sa fone ko para makadial ng zero) sinagot nung driver:
Driver: Hello?
Me: Hello? Is this the driver of Arabian Taxi?
Driver: Why?
Me: I left my mobile in your taxi a while ago around 5 minutes back.
Driver: Location?
Me: I am the passenger who came down in ARBIFT Tower.
Driver: Ah ok. Can you come down to Dubai Municipality? I am near to that building.
Me: Ok. I’ll be there in less than 10 minutes.
Pagkatapos, bumaba ako at nagmamadaling pumunta doon sa lugar na sinabi nya. Ayos! Nung makita nya ako, binuksan nya agad ung window nya at inabot yung celfone ko. Sobrang pasasalamat ko sa kanya at syempre kay Lord kasi kahit “Janno Gibbs” sya, eh may mabuting asal sya.
Pero alam nyo ba pagnagkataon, eto ang pangalawang celfone na mawawala sa akin. Although na demote na nga yung celfone ko ngayon, still, masama pa rin ang loob ko kung sakaling mawala nga iyon.
Biruin mo, ung unang celfone ko na 6670 na nirigalo ko para sa birthday ko eh 3 months pa lang ang nakakalipas eh pinalitan ko agad ng 6630 at wala pang 6 na bwan, nawala ung 6630 ko. May “nagnakaw” dito sa office.
Opo, ninakaw pero ang malupit nito, from outside! Yung mga taong tipong kakatok o bigla na lang papasok sa opisina nyo at magtitinda ng kung ano ano.
Yung indianong yun! Isa syang tindero ng necktie. Tapos kinabukasan, bumalik sya dahil pinababalik daw sya nung isang kasama ko dito sa opisina, pero nung tawagan ko, sabi nya, di naman daw nya pinababalik. Lumabas sya, tapos ng malingat ako ng konti, wala na sa lamesa ko yung 6630 ko! Addict! Ang bilis!
Di ko yun makakalimutan! Importante sa akin yung celfone na yun. Pauwi pa naman ako ng Pilipinas noong panahon na yun at balak ko pang ibigay sa Daddy ko yung 6670 na nirigalo ko sa sarili ko. Grabe! Ewan ko. Ngingiti ngiti lang ako pero sobrang sama ng loob ko non!
Nwei, nalolost track na tayo... to cut that story, di ko na ulit nakuha yung 6630 fone ko. And in related to my story ngayon, parehas silang indiano!
Realization: Hindi lahat ng Indiano magnanakaw, masama (pero karamihan sa kanila, ganon, backfighter, nagmamarunong) pero wala ring pinagkaiba ang mga Indiano sa Pilipino. Hindi lahat ng Pilipino, mababait, may mga gahaman din sa pera, makasarili at walang kinakatakutan. Ibig sabihin, hindi porkit eto ang lahi mo, ganito ka. Bawat tao, may pagkakaiba! Kaya wag nating i-judge ang mga taong hindi pa natin nakikilala ng ayon sa mga alam natin o pagkakaalam natin.
Pangalawang Pangyayari:
Kung dinalaw nyo ang lumang bahay ko, marahil makakarelate kayo sa pangalawang pangyayaring ito.
Kung sa sulatin kong ‘yon eh puro pagkainis ko sa kanya ang naisusulat ko, ngayon naman eh natutuwa ako.
Nagsimula kasi yun noong mag-email ako sa kanya, although hindi na sya nagreply pero naramdaman ko naman kung anong pagbabago sa kanya.
Nakakatuwa kasi, pinipilit nya ung sarili nyang ma-cope up sa lugar na ayaw nya.
Natutuwa ako kasi at least ngayon, alam ko, nagbibigay na sya ng effort para maging komportable. At umaasa akong darating din ang araw na magiging normal na ang takbo ng buhay naming dalawa.
Realization: Kung gugustuhin naman natin, makakakaya natin. Kung bibigyan o pagtutuunan natin ng panahon, sigurado, makakasanayan at magugustuhan na rin natin. Unti untiin lang natin at wag biglain para hindi mahirap sa ating yakapin ang bagay na mahirap para sa atin.
At ang huli...
Tumawag ako sa Pilipinas at nakausap ko ang mga kapatid ko!!! Bigla akong nalungkot dahil sobrang namiss ko sila! Pati ang mommy, daddy at uniko iho ko!
Tutal, araw ng Linggo, Family Day. Lumabas sila at namasyal! And take note! Di lang basta pasyal! Sa sosyaling lugar pa sila nagpunta. Dati rati noong nandon pa ako as Pilipinas, Metropolis, Festival Mall o Southmall lang ang puntahan namin. Kakain kami sa Food Court at combo pa yung order namin! Tipong 2 ulam sa isang kanin tapos extra rice na lang ung iba.
Pero kanina, sabi ng mga kapatid ko, nagpunta sila sa lugar na dati pang masa pero ngayon eh mga sosyal na tao na lang ang pumupunta! At di lang yon! Umabot daw ung bill nila ng 1k!!! Biruin mo? Samantalang dati ung tipong 300 below lang dapat ang magagastos ni Mommy sa amin!
Sayang, ako lang ang kulang doon! Hayyyy... di bale, pag-iipunan ko ang araw na kayo naman ang makakasama ko dito.
Sobrang miss na miss ko na kayo!!!
Realization: Bilis makapanghomesick ang masasayang boses ng mga taong mahal mo sa buhay...
Sobrang miss na miss ko na kayo!!!
Realization: Bilis makapanghomesick ang masasayang boses ng mga taong mahal mo sa buhay...
No comments:
Post a Comment